Vrieswereld
een bevroren blik
ziet niet glashelder
waar de diepgewortelde
bodem ligt die
alles verbindt
…
een bevroren blik
ziet niet glashelder
waar de diepgewortelde
bodem ligt die
alles verbindt
in een ijskoud vizier
is er geen plek
om aan te modderen
grasgroen te verlangen
of in prikkende pijn
gewoon te mogen zijn
blijf
stappen
zetten
al voelt de grond te hard
de wereld te wit
en daalt de atmosfeer
onder het vriespunt
blijf
stappen
zetten
tot de grond
onder de
voeten kraakt
en stilaan
alle hardheid
kwijt geraakt
blijf
stappen
zetten
tot je warm wordt
van het pad
dat in je benen
schuilt en al
wie onderweg
met jou heeft
meegehuild
blijf
stappen
zetten
tot het rood op
zoveel wangen
straalt en kleur
opnieuw over de
aarde daalt
blijf
stappen
zetten
en leen je
niet bevroren bril
aan al
wie wel en niet
ontdooien wil
Gent(le)
De herfstzon drapeert een warm deken over een bewogen stad.
Ze nodigt mij, samen met veel anderen, zachtjes uit om haar het hoofd te bieden.
De digitale wildgroei aan meningen en percepties die net nog zo hard leek te schreeuwen, verstilt.
Er wandelt een vrouw voorbij met sweateropdruk
“To the person behind me, the world is more beautiful with you in it”.
Ik nodig twee meisjes uit om de zonnige tafel, die veel te groot aanvoelt voor mij alleen, te delen.
Ze praten over de uitdagende therapie die het lichaam van een van hen moet doorstaan.
De diepte van hun gesprek, de openheid in hun vragen en de echtheid waarmee geluisterd wordt, is treffend.
De kracht van (levens)echte connectie bij een gevoel van existentiële machteloosheid.
Twee Britse toeristen komen even in mijn bord staren en we bedenken samen
een plan om de quinoa uit hun bestelling te verwijderen.
Verderop nestelt een voorbijganger zich naast de man met hond op de grond.
Op het ritme van de herfstzon, klopt het hart van de stad.
In de mensen die er samen leven met andere mensen.
Die (graag) zien en (graag) gezien worden.
Luisteren en gehoord worden.
Vallen, dragen en gedragen worden.
Niemand aan het hoofd,
die dat hart kan stoppen.
Aftersun
In de kleinste zaal van de Studio Skoop grijp ik uit complete ontroering met mijn beide handen
naar de handen van de twee wonderwarme metgezellen die me links en rechts flankeren.
We laten even niet los en blijven samen minutenlang naar de aftiteling staren.
Ik voel en besef dat ik die minuten en de 96 minuten ervoor nooit meer zal vergeten.
Een trappist in het beste filmcafé van Gent later, blijkt dat we elk op onze eigen manier,
vanuit onze eigen verhalen zijn omvergeblazen door een verschillend aspect
van wat we net mochten aanschouwen.
Vier dagen later verwelkom ik nog om de haverklap flarden van ’Aftersun’ en de ‘After Aftersun gesprekken’.
Hoe prachtig machtig krachtig kan cultuur toch in onze levens en onze verbonden zielen binnendringen?
Wie kind is van een ouder, wie ouder is van een kind, wie overleeft, wie (iemand kent die) niet wil overleven,
wie Paul Mescal al fantastisch vond in Normal People en/of wie nostalgie koestert naar de nineties:
ga hier even voor zitten.
Zeeklas
Zes jaar oud.
Vijf dagen weg.
Op zeeklas.
Vol enthousiasme wandelen we naar het station en het afscheid dient zich met de vingers in de neus aan.
Bij het binnenrijden van de trein overvalt je echter het besef dat die trein in panne kan vallen.
'Blij naar De Panne' verandert in een lawine van 'angst voor een panne'.
Je wordt overmeesterd door tranen en geschreeuw terwijl wij op het perron
zo vertrouwensvol mogelijk hartjes met onze handen vormen.
Op de foto's die dagelijks verschijnen, zoekt mijn blik de bevestiging van een onvergetelijk en complexloos avontuur.
Ik realiseer me plots dat het niet zozeer draait om het missen, maar om het ongewisse.
Om de diepe wens dat jij zo lang mogelijk zorgenvrij door je bestaan mag wandelen.
Dat de wortels van vertrouwen steeds dieper in je basis mogen dringen
en je de grond zo goed mogelijk onder je voeten mag blijven voelen.
Ik bespeur je lach en je gelatenheid en kan niet met zekerheid benoemen of je daar nu wel of niet gedijt.
Je groeit. Je bloeit.
Je zoekt je eigen stroom.
Kijkt af en toe voorbij de rand.
En terwijl jij je grenzen steeds verlegt, verleg ik die van mij zo gegrond mogelijk met je mee.
De trein rijdt het station binnen.
Met een hartzacht verlangen kijk ik de treindeur tegemoet.
Je hart klopt op het mijne.
'Het was soms leuk en soms minder leuk.'
Welkom thuis groot kleintje.
Ik kan niet beloven dat je de volgende keer minder moet stappen.
Maar het ontbijt zal vermoedelijk wel even lekker zijn.
En jij.
En wij.
Opnieuw een pak gegroeid.
Dag dichter
Dat je met dichten dichter raakt
in hoe je onder woorden brengt.
En pure eenvoud wordt gesmaakt
als ze zich niet met hoogmoed mengt.
Dat je te vroeg met weinig lijnen
een punt zet achter zoveel zin.
Het is een van de diepste pijnen
die ons verbinden binnenin.
#dankjewelstijndepaepe
Goed mens
‘JUFFROUW!’
(Ik beken: bij die steeds zeldzamer wordende aanspreking aan mijn adres
gaan de deuren van mijn hart nog net iets meer wapperen.)
‘Kan je mij even tot aan de Sint-Niklaaskerk begeleiden?’
We schuifelen veel langzamer dan ik had kunnen vermoeden richting dat gebouw
vol geschiedenis waar zij twee keer per week helemaal vrijwillig het onthaal verzorgt.
In alle enthousiasme ben ik mijn fietstassen met aankopen, smartphone,
bankkaarten… bij mijn fiets vergeten. Een fiets die ik net ook uit het slot had geklikt.
Drie kabouterstapjes vooruit, dan weer even rusten.
Op medemenselijkheid staat geen minimumsnelheid.
Doorheen de traagste 250 meter uit mijn leven, schipper ik tussen het genot
van een lieve dame in mijn arm en de lichte ongerustheid over de goedheid
van al wie mijn uitnodigende tweewieler passeert.
Dat ik een goed mens ben, zegt ze.
Zou jij dat ook nog vinden mocht ik je mijn afwijkende levenskeuze(s) voorleggen, denk ik.
Ik twijfel, neem geen proef op de som en vertrouw.
Zij gelooft in God.
Ik geloof in mij en jou.
En met al mijn spullen en die ongesloten fiets.
Gebeurde ondertussen deze ochtend... helemaal niets.
1 november
Een krantenkop feliciteert twee ondernemers met hun business idee om een QR code bij het graf van een overledene te plaatsen,
waardoor je ter plekke herinneringen kan ophalen.
Ik beeld het mij even in. Die geliefde bezoekers voor dat graf, smartphone in de hand en in het oog, scrollend naar een gedeelde geschiedenis.
Hoe goed bedoelde initiatieven ons letterlijk meer en meer weg doen kijken van wat voelbaar is. In hart en lijf en leden.
Hoe de overlevenden vermoedelijk de druk voelen vergroten om de mooiste herinneringen aan de QR code van de overledene te koppelen.
Eén artikel, zo kenmerkend op zoveel vlakken.
Meer dan ik het zelf zou willen, voelt een aflevering van Black Mirror vaak minder veraf dan ik zou wensen.
Ik ontsnap aan dat onbehaaglijk gevoel en neem een zijweg naar een prachttocht enkele weken geleden.
Twee mensen die elkaar diep in het hart dragen, stapvoets omarmend naar het graf van een dierbare.
Een warme heen-en terugtocht zonder schermveilige afleiding gevuld met alles wat er was en mocht zijn.
Een moment van pure verbinding op een plek die net door alle afwezigheid van franjes tot in het diepst van het hart wist te raken.
En wat morgen ook brengen mag… ik neem mij voor om altijd de zijwegen te blijven bewandelen die ik ooit mocht ontdekken
in een geschiedenis die niet doorscrold of gewist kan worden.
1 november 2021
Beplussen
In het land van de living ontmoeten een veertigtal openhartige zielen elkaar.
De sfeer is uitgelaten, het weerzien voelt warm.
Er wordt gedeeld wat gedeeld wil worden.
Er wordt gespeeld wat gespeeld wil worden.
De vrouwelijke en mannelijke kant in elk van ons versmelten dansend
in een deugddoend bad dat medemenselijkheid wordt genoemd.
Bekenden en onbekenden raken (woord na woord meer bemind).
In dat bad van vriendschappelijk beminnen stel ik mij flessengelukkig
de vraag waarom het warmhartige 'beminnen' een woord als 'min' in zich draagt.
Mijn blik dwaalt rond met Lionel 'All Night Long' op de achtergrond.
Ik zie veertig openhartige gezichten met daarachter even veel verschillende verhalen.
Stuk voor stuk ontroerende mensen die elk hun eigen pad bewandelen
en op dat pad de keuzes maken die ze maken.
Compleet verschillend en tegelijk zo dicht bij elkaar.
Het voelt meer dan fijn.
Om met zijn allen bij elkaar.
Zo ongedwongen mogelijk te zijn.
Geen ‘of’ maar ‘en’ en ‘en’ en ‘en’.
Plus en plus en plus en plus…
Oja, zo voelt 'beplussen' dus.
29 oktober 2021
Overleg
ik weet niet meer
dan jij kan weten
over hoe het
voor jou voelt
wat jou lijkt
te bedreigen
al wordt het
goed bedoeld
vertel het maar
ik luister
en heb, beloofd,
geen antwoord klaar
in de schaduw
of het duister
hebben wij
alleen elkaar
kies jij de
luidste stilte
ook dan hoor
ik bij jou
in ongeziene
tijden
van collectieve
rouw
want missen
doen we samen
vergis je
daarin niet
vrees jij
of voel je apathie
of boosheid
of verdriet?
26 oktober 2021
Cis
Wat gebeurt er als ik overmenst word door angst of machteloosheid?
Wanneer ik onterecht op basis van wie ik ben en hoe ik eruit zie word belaagd op verbale of non-verbale wijze?
Hoe ga ik om met die diepe afwijzing van wie ik ben en het fundamenteel onrechtvaardigheidsgevoel
met de eenzaamheid die hiermee gepaard gaan?
Niemand die meer begrip kan opbrengen en die fundamentele eenzaamheid kan verzachten
dan mensen die exact dezelfde ervaring hebben gedeeld. Met die mensen gaan verbinden in de pijn,
thuiskomen in geraaktheid en in raakbaarheid. Samen elk onszelf mogen zijn.
Een roes die de allenigheid verzacht. 'Ik ben' maakt plaats voor 'wij zijn'.
De existentieel eenzame positie maakt eindelijk plaats voor een geruststellend gevoel van verbondenheid.
'Ik word geraakt' wordt 'wij worden geraakt'.
Tot wanneer is er in die wij, nog plaats voor ik en jij?
Wanneer verandert jij in jullie?
Op welk moment wordt ‘jij raakt mij’ 'jullie raken ons'?
Wanneer wordt praten roepen. En luisteren niet horen?
Wanneer verandert het diep verlangen naar ruimte voor elk van ons
in de benauwdheid van een vakje met een letter en ergens in het midden een steeds dieper wordende kloof?
Wanneer ben ik niet langer ik?
En zijn mensen niet langer medemensen?
Wanneer verandert een plek waar iedereen heel hard uitgenodigd wordt om zichzelf te zijn
in een plek waar een groep mensen niet wordt getolereerd op basis van wie ze zijn en hoe ze eruit zien?
Want ik voel het in elke kreun van mijn geraakte hart.
Ik wil mens kunnen zijn tussen mensen. In een café waar iedereen welkom is en waar het veilig is om jezelf te zijn.
Wie die veiligheid in het gedrang brengt, mag verzocht worden om het pand te verlaten.
Alle anderen moeten mogen blijven. Op die plek geen geroep en ook geen groep.
Enkel jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en ... ik.
5 oktober 2021
WK
Met twee éclairs verschansen we ons samen naast het vensterraam.
Ooit was passief sporten een van onze grote gedeelde passies.
Eén verdieping hoger, getuigt een onaangeroerde logeerkamer
vol wielergoden van weleer van dat voorbijgevlogen tijdperk.
Terwijl dat vroeger onmogelijk zou zijn, ontsnapt de wielerhoogmis in ons land bijna aan onze aandacht.
De laatste dertig kilometer nemen we alsnog voor onze rekening.
Voor ik het besef bevind ik mij in gedachten weer in jouw gezelschap, dat van opa en een blinde hond
die Chicky heet (Chicky twee of drie, dat ben ik even kwijt).
We zoeken de renners door een gordijn van sigarenrook en Miguel Indurain,
Jan Ullrich en Marco Pantani spannen de kroon.
Bij mijn terugkeer in het nu geen opa of hond, wel twee mensenschuwe katten
die je met de regelmaat van een klok wil lokaliseren.
Ik bespeur geen sigarenrook meer, enkel nog
de onbestaande mist die jij aan het televisiescherm toeschrijft.
Nog sneller dan een wielerpeloton,lijkt de tijd voorbij gesneld.
Niet enkel Pantani en Vandenbroucke, maar ook Chicky een en twee en drie,
jouw man en mijn grootvader zijn ondertussen uit de levenskoers verdwenen.
Nieuwe talenten schakelen een versnelling hoger,
terwijl jij op je eigen tempo dapper naar de finish bolt.
‘De eerste die over de streep is, wint,’ zeg je.
Alles verandert behalve het onveranderlijke, de eindmeet.
26 september 2021
Tegenligger
bij het doorklieven van de wind
daagt het mij resoluut dat ik
dat ene woord niet passend vind
een mens die 'tegen' in zich draagt
en mij zo hard met een lading aan
nieuwsgierheid belaagt
op de schoonheid van het kruisend pad
en de eeuwig open vraag
naar wie waarom en wat
zoek ik alsnog naar een ander woord
en trap ik 'tegenligger' op een dag
zo zonder heimwee overboord
bij het doorgronden van die oefening
beland ik snel weer in de afleiding
jouw blik, een lach, veelzeggend niets
schenken mij een spectrum
aan gemoedstoestanden
terwijl ik fiets
op het einde
van mijn rit
vind ik er vijf
maar met tegenligger
(toch maar niet pad-deler)
weet ik vooralsnog geen blijf
ROMANCHOLIE
weemoed naar een verloren romance
BANGETERMIJNDENKEN
angst voor wat de toekomst brengt
DROEFRIT
op een fiets of in de wagen overmand worden door verdriet
WOEDIG
moedig in boosheid wadend
BLIJEN
zzzzzeemzoet blijheid verspreiden
13 september 2021
1 september
almaar groter
stap je
dapper door
die open poort
met jou groeit
mee het besef
dat zoeken bij
het leven hoort
ontdek jij
niet meteen
het pad
dat bij je past
voel jij je
soms wel
stiekem
overklast
geloof
me dan
wanneer
ik zeg
niet weten
hoort bij leren
en bij het vinden
van je weg
1 september 2021
Dag van nationale rouw
‘ik wist
niet meer
dat mensen
nog zo goed
konden zijn’
met het water
aan zijn lippen
meandert de zin
warmhartig
richting bron
overvloedige
grenzen even
weggeveegd
door een golf
van solidariteit
alsof door voeling
met die existentiële
essentie plots
een universele taal
stromend gedijt
wat we delen
als we zijn geraakt
overstijgt wat we hebben
en wie wat heeft
veroorzaakt
als we samen
met zijn allen
kunnen rouwen
in een zee
van samenhorigheid
kunnen we
misschien ook
weer vertrouwen
in die diepe
medemenselijkheid?
20 juli 2021
Gent(le)
Die ochtend in Gentle Gent.
Twee families vermengen zich op een supergezellige, uitgelaten, liefdevolle, warme manier op de Kouter.
Ik bespeur een bruid vergezeld van een achterban met uitgesproken Gentse tongval en een bruidegom omringd door een zeer Zuiders gezelschap.
Ogen stralen en mondhoeken gaan, eindelijk weer zichtbaar, de hoogte in.
Ik geef gevolg aan mijn impuls om stil te blijven staan.
Mijn kin vertelt me trillend dat het mooi is om (graag) te zien.
Een politiecombi met twee agenten rijdt gestaag voorbij.
Mijn blik vangt de nummerplaat.
1-KUS-089.
Verrukt door het toeval probeer ik mijn camera nog te grissen maar het moment glipt me genadeloos uit de handen.
Dan overvalt me wederom het besef dat ze niet te pakken zijn.
Die ontwapenende toevalligheden waarop zoveel evenwijdige verhaallijnen elkaar plots raken.
In het eindige.
7 juli 2021
Wereldvluchtelingendag
de weg
naar jouw
herbegin
begon
bij het
einde
een vlucht
ver weg
van alles
waar je mee
vervlochten
was
dat zoveel
onzekerheid
hoogtij viert
boven je angst
om te verlaten
weerspiegelt
hoe hard
een hart lijdt
in die verwoestende
stroom van
onveiligheid
in welk
midden
begint
het einde
van jouw
(onder)weg?
20 juni 2021
Te gek
Drie jaar na ons laatste treffen delen we een zetel, een salontafel en een warm weerzien.
Dat we de voorbije tijd allebei met onszelf aan de slag zijn gegaan, wordt snel duidelijk.
Tussen alle onzin door klinken onze zinnen zinniger dan ooit.
Ooit begon in een middelbare school in Zuid-West-Vlaanderen.
We keren terug naar het gevoel van emotionele onbestemdheid en de diepe krater die je tussen al je talenten door goed wist te camoufleren.Naar hoe duidelijk het tegelijk was dat er hulp nodig was. Hoe heel wat mensen dat wisten en hoe ongelofelijk diep het pad naar hulpverlening verborgen lag.
Naar hoe gek het anno 2021 is dat toen, twintig jaar geleden, onder ons deken van vriendschappelijke luisterende welwillendheid niemand aan therapeutische ondersteuning heeft gedacht.
Naar de focus van de leerkrachten op je rationele talenten en hun geloof dat alles daarmee goed zou komen.
We schrijven de afwezigheid van persoonlijke (maar één enkele keer werd met een briefje door een godsdienstleerkracht naar jouw emotionele breekbaarheid uitgereikt) betrokkenheid toe aan een niet-kunnen, niet aan een niet-willen.
Doorheen de jaren lopen onze paden evenwijdig naar een opeenvolging van hartverwarmende kruispunten.
Op dit kruispunt voel je dat je zoveel eerder professionele ondersteuning had verdiend en dat dat zoveel verschil had kunnen maken.
Met de diepte van de avond in mijn kleren zie ik deze voormiddag een bericht op onze middelbare schoolpagina passeren.
Gisteren is de infomobiel van ‘Te Gek’ langsgereden.
Leerlingen kregen er uitleg over mentaal welzijn en werden wegwijs gemaakt in het netwerk voor psychische ondersteuning.
Twee tegenstrijdige wat-zinnen banen zich een weg naar mijn hart:
Wat een evolutie!
En… Wat als… de Te Gek bus er toen was geweest?
14 april 2021
David
wat doen wij
wanneer het lijkt
alsof niets van
wat we voelen
er toe doet
dan zoeken wij
connectie met
een kader rond
onze machteloze
virtuele snoet
op een schokgolf
van verontwaardiging
surfen wij samen
in een zee van
collectieve pijn
wat is ons
bestaansrecht als
hij zij hen niet meer is
omdat hij zij hen
er niet mocht zijn
in ons eindig
klein bestaan
heeft dood
en overleven
veel meer zin
als ik zelf
mag voelen
en beslissen
wie ik wel
of niet bemin
9 maart 2021