Aftersun

In de kleinste zaal van de Studio Skoop grijp ik uit complete ontroering met mijn beide handen
naar de handen van de twee wonderwarme metgezellen die me links en rechts flankeren.

We laten even niet los en blijven samen minutenlang naar de aftiteling staren.
Ik voel en besef dat ik die minuten en de 96 minuten ervoor nooit meer zal vergeten.

Een trappist in het beste filmcafé van Gent later, blijkt dat we elk op onze eigen manier,
vanuit onze eigen verhalen zijn omvergeblazen door een verschillend aspect
van wat we net mochten aanschouwen.

Vier dagen later verwelkom ik nog om de haverklap flarden van ’Aftersun’ en de ‘After Aftersun gesprekken’.
Hoe prachtig machtig krachtig kan cultuur toch in onze levens en onze verbonden zielen binnendringen? 

Wie kind is van een ouder, wie ouder is van een kind, wie overleeft, wie (iemand kent die) niet wil overleven,
wie Paul Mescal al fantastisch vond in Normal People en/of wie nostalgie koestert naar de nineties:
ga hier even voor zitten.