Gent(le)

De herfstzon drapeert een warm deken over een bewogen stad.
Ze nodigt mij, samen met veel anderen, zachtjes uit om haar het hoofd te bieden.
De digitale wildgroei aan meningen en percepties die net nog zo hard leek te schreeuwen, verstilt.

Er wandelt een vrouw voorbij met sweateropdruk
“To the person behind me, the world is more beautiful with you in it”.
Ik nodig twee meisjes uit om de zonnige tafel, die veel te groot aanvoelt voor mij alleen, te delen.

Ze praten over de uitdagende therapie die het lichaam van een van hen moet doorstaan.
De diepte van hun gesprek, de openheid in hun vragen en de echtheid waarmee geluisterd wordt, is treffend.
De kracht van (levens)echte connectie bij een gevoel van existentiële machteloosheid.
Twee Britse toeristen komen even in mijn bord staren en we bedenken samen
een plan om de quinoa uit hun bestelling te verwijderen.
Verderop nestelt een voorbijganger zich naast de man met hond op de grond.

Op het ritme van de herfstzon, klopt het hart van de stad.
In de mensen die er samen leven met andere mensen.
Die (graag) zien en (graag) gezien worden.
Luisteren en gehoord worden.
Vallen, dragen en gedragen worden.

Niemand aan het hoofd,
die dat hart kan stoppen.