Te gek

Drie jaar na ons laatste treffen delen we een zetel, een salontafel en een warm weerzien.
Dat we de voorbije tijd allebei met onszelf aan de slag zijn gegaan, wordt snel duidelijk.
Tussen alle onzin door klinken onze zinnen zinniger dan ooit.

Ooit begon in een middelbare school in Zuid-West-Vlaanderen.
We keren terug naar het gevoel van emotionele onbestemdheid en de diepe krater die je tussen al je talenten door goed wist te camoufleren.Naar hoe duidelijk het tegelijk was dat er hulp nodig was. Hoe heel wat mensen dat wisten en hoe ongelofelijk diep het pad naar hulpverlening verborgen lag.

Naar hoe gek het anno 2021 is dat toen, twintig jaar geleden, onder ons deken van vriendschappelijke luisterende welwillendheid niemand aan therapeutische ondersteuning heeft gedacht.

Naar de focus van de leerkrachten op je rationele talenten en hun geloof dat alles daarmee goed zou komen.
We schrijven de afwezigheid van persoonlijke (maar één enkele keer werd met een briefje door een godsdienstleerkracht naar jouw emotionele breekbaarheid uitgereikt) betrokkenheid toe aan een niet-kunnen, niet aan een niet-willen.

Doorheen de jaren lopen onze paden evenwijdig naar een opeenvolging van hartverwarmende kruispunten.
Op dit kruispunt voel je dat je zoveel eerder professionele ondersteuning had verdiend en dat dat zoveel verschil had kunnen maken.

Met de diepte van de avond in mijn kleren zie ik deze voormiddag een bericht op onze middelbare schoolpagina passeren.
Gisteren is de infomobiel van ‘Te Gek’ langsgereden.
Leerlingen kregen er uitleg over mentaal welzijn en werden wegwijs gemaakt in het netwerk voor psychische ondersteuning.

Twee tegenstrijdige wat-zinnen banen zich een weg naar mijn hart:
Wat een evolutie!
En… Wat als… de Te Gek bus er toen was geweest?

14 april 2021