Dag van nationale rouw

‘ik wist
niet meer
dat mensen
nog zo goed
konden zijn’

met het water
aan zijn lippen
meandert de zin
warmhartig
richting bron

overvloedige
grenzen even
weggeveegd
door een golf
van solidariteit

alsof door voeling
met die existentiële
essentie plots
een universele taal
stromend gedijt

wat we delen
als we zijn geraakt
overstijgt wat we hebben
en wie wat heeft
veroorzaakt

als we samen
met zijn allen
kunnen rouwen
in een zee
van samenhorigheid

kunnen we
misschien ook
weer vertrouwen
in die diepe
medemenselijkheid?

20 juli 2021