WK

Met twee éclairs verschansen we ons samen naast het vensterraam.
Ooit was passief sporten een van onze grote gedeelde passies.

Eén verdieping hoger, getuigt een onaangeroerde logeerkamer
vol wielergoden van weleer van dat voorbijgevlogen tijdperk.

Terwijl dat vroeger onmogelijk zou zijn, ontsnapt de wielerhoogmis in ons land bijna aan onze aandacht.
De laatste dertig kilometer nemen we alsnog voor onze rekening.

Voor ik het besef bevind ik mij in gedachten weer in jouw gezelschap, dat van opa en een blinde hond
die Chicky heet (Chicky twee of drie, dat ben ik even kwijt).
We zoeken de renners door een gordijn van sigarenrook en Miguel Indurain,
Jan Ullrich en Marco Pantani spannen de kroon.

Bij mijn terugkeer in het nu geen opa of hond, wel twee mensenschuwe katten
die je met de regelmaat van een klok wil lokaliseren.
Ik bespeur geen sigarenrook meer, enkel nog
de onbestaande mist die jij aan het televisiescherm toeschrijft.

Nog sneller dan een wielerpeloton,lijkt de tijd voorbij gesneld.
Niet enkel Pantani en Vandenbroucke, maar ook Chicky een en twee en drie,
jouw man en mijn grootvader zijn ondertussen uit de levenskoers verdwenen.

Nieuwe talenten schakelen een versnelling hoger,
terwijl jij op je eigen tempo dapper naar de finish bolt.

‘De eerste die over de streep is, wint,’ zeg je.

Alles verandert behalve het onveranderlijke, de eindmeet.

26 september 2021