Cis

Wat gebeurt er als ik overmenst word door angst of machteloosheid?
Wanneer ik onterecht op basis van wie ik ben en hoe ik eruit zie word belaagd op verbale of non-verbale wijze?
Hoe ga ik om met die diepe afwijzing van wie ik ben en het fundamenteel onrechtvaardigheidsgevoel
met de eenzaamheid die hiermee gepaard gaan?

Niemand die meer begrip kan opbrengen en die fundamentele eenzaamheid kan verzachten
dan mensen die exact dezelfde ervaring hebben gedeeld. Met die mensen gaan verbinden in de pijn,
thuiskomen in geraaktheid en in raakbaarheid. Samen elk onszelf mogen zijn.
Een roes die de allenigheid verzacht. 'Ik ben' maakt plaats voor 'wij zijn'.
De existentieel eenzame positie maakt eindelijk plaats voor een geruststellend gevoel van verbondenheid.
'Ik word geraakt' wordt 'wij worden geraakt'.

Tot wanneer is er in die wij, nog plaats voor ik en jij?
Wanneer verandert jij in jullie?
Op welk moment wordt ‘jij raakt mij’ 'jullie raken ons'?
Wanneer wordt praten roepen. En luisteren niet horen?

Wanneer verandert het diep verlangen naar ruimte voor elk van ons
in de benauwdheid van een vakje met een letter en ergens in het midden een steeds dieper wordende kloof?
Wanneer ben ik niet langer ik?
En zijn mensen niet langer medemensen?

Wanneer verandert een plek waar iedereen heel hard uitgenodigd wordt om zichzelf te zijn
in een plek waar een groep mensen niet wordt getolereerd op basis van wie ze zijn en hoe ze eruit zien?

Want ik voel het in elke kreun van mijn geraakte hart.
Ik wil mens kunnen zijn tussen mensen. In een café waar iedereen welkom is en waar het veilig is om jezelf te zijn.
Wie die veiligheid in het gedrang brengt, mag verzocht worden om het pand te verlaten.
Alle anderen moeten mogen blijven. Op die plek geen geroep en ook geen groep.

Enkel jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en jij en ... ik.

5 oktober 2021