Goed mens

‘JUFFROUW!’
(Ik beken: bij die steeds zeldzamer wordende aanspreking aan mijn adres
gaan de deuren van mijn hart nog net iets meer wapperen.)
‘Kan je mij even tot aan de Sint-Niklaaskerk begeleiden?’

We schuifelen veel langzamer dan ik had kunnen vermoeden richting dat gebouw
vol geschiedenis waar zij twee keer per week helemaal vrijwillig het onthaal verzorgt.
In alle enthousiasme ben ik mijn fietstassen met aankopen, smartphone,
bankkaarten… bij mijn fiets vergeten. Een fiets die ik net ook uit het slot had geklikt.

Drie kabouterstapjes vooruit, dan weer even rusten.
Op medemenselijkheid staat geen minimumsnelheid.
Doorheen de traagste 250 meter uit mijn leven, schipper ik tussen het genot
van een lieve dame in mijn arm en de lichte ongerustheid over de goedheid
van al wie mijn uitnodigende tweewieler passeert.

Dat ik een goed mens ben, zegt ze.
Zou jij dat ook nog vinden mocht ik je mijn afwijkende levenskeuze(s) voorleggen, denk ik.
Ik twijfel, neem geen proef op de som en vertrouw.

Zij gelooft in God.
Ik geloof in mij en jou.

En met al mijn spullen en die ongesloten fiets.
Gebeurde ondertussen deze ochtend... helemaal niets.